Politiekantoren zijn vaak omheinde, vrij ontoegankelijke gebouwen. Dit gebouw moest echter met zijn voeten in de maatschappij staan. Daarom wordt het helemaal achteraan op het perceel ingeplant en de parkeerdruk ondergronds opgevangen, zodat er vooraan plaats vrij komt voor een publiek park, een gemeenplaats.
Dit park wordt naar ons voorstel zelfs uitgebreid naar de aanpalende muziekacademie, zodat er sprake is van synergie. De typische omheining rond een politiekantoor maken we overbodig door het hele gebouw op een sokkel te plaatsen. De interne circulatie wordt gestructureerd door dubbelhoge atria en een dakpatio met elk een eigen karakter. Zij vormen de ontmoetingsplekken voor het korps, bevorderen samenhorigheid in het team en creëren informele gespreksruimtes voor het personeel. Een huid met bakstenen vinnen verleent het gebouw een eigen identiteit en laadt de ruimtelijkheid van het interieur op met zijn structurerend principe.

Publicatie:
“Een subtiel architecturaal spel te midden van de maatschappij” PlanB Magazine 2020